Athlete : Chris Deleersnyder

BIB : 362 / Country : BEL / Category : M45-49

Swim time : 1:04 / T1 : 06 / Bike split : 6:17 / T2 : — / Run split : — / Result : DNF

Het is de eerste keer in mijn triatlonloopbaan dat ik een DNF achter mijn naam zie staan op een Ironman. En het is de derde keer op rij in 3 weken tijd met een onafgewerkte deelname aan de sprintjes van de teamtriatlon BK Viersel en de triatlonhappening NLT te Zwevegem. Mijn aquabike series eindigt dit weekend in Lanzarote. De oorzaak is 3x dezelfde linker grote teen. Deze heb ik – nu 4 weken geleden – op een nogal lompe manier gebroken tijdens het geven van een core-sessie aan een aantal jeugdatleten.

Na een week manken en de illusie dat het allemaal wel goed komt, werd het verdict geveld na een bezoek aan Vitori. Het is een mooie breuk, niet verplaatst en niet tot het gewricht. Je kan hier niet veel aan doen. Maar wel 4 tot 6 weken rust… En daar (npi) wringt nu net het schoentje : een issue in de planning met een aantal sprintjes en Ironman Lanzarote in deze periode.

Samen met Wim Putman en onze trouwste supporters nemen we op donderdag het vliegtuig met bestemming Arrecife. Op het programma : de zwaarste Ironman ter wereld (volgens hun eigen reclame : “forged in fire”). In 2014 heb ik het genoegen gehad deze wedstrijd uit te doen maar ik keek toch uit naar dit 10-jarig jubileum. Bovendien valt de wedstrijd samen met mijn verjaardag en wordt dit een origineel cadeau. Het is jaarlijks een heuse volksverhuis met iets meer dan 1.000 atleten die gepakt en gezakt naar het eiland afrzeizen. In de luchthaven kan je de deelnemers herkennen aan de bonte fietskoffers. Het is voor de 32^ste keer dat het havendorpje Puerto del Carmen wordt omgetoverd in een Ironman circus. Lotje heeft een airBnB geboekt op 300 meter van het strand en de wisselzone. We delen het huisje met 4 en genieten volop van het Canarische weertje.

Om mij wat te jennen vertrekken Lotje en Wim vrijdagmorgen voor een flinke ochtendjog langs het strand. Ik steek mijn fiets ineen en leg het materiaal klaar. Daarna genieten we van een zalige brunch. Na het eten zou ik met Lotje een rustig verkenningsritje doen. Het parcours is uitgepijld en we leggen de eerste 30 km af op een gezapig tempo. Ondanks het feit dat we tientallen nummergordels hebben liggen thuis heb ik me er toch nog eentje moeten aanschaffen in de merchandise tent. Het is een leuk souveniertje aan de Aquabike die op het programma staat. Rond 16h check ik mijn fiets in en hang ik de zak met fietsmateriaal aan het haakje. De tweede zak met het loopmateriaal hang ik dan maar leeg op.

Voor de 2^de maal deze reis genieten we van de pesce del dia. De trainingen zitten erop en nu, tijdens het wedstrijdweekend, moet het er dus uit komen : na kort aarzelen gaan Wim en ik het gevecht aan met ‘una jarra cerveza’. Dit hebben we meermaals geoefend tijdens de stage in Mallorca ! Het gaat vlot, maar ik kan me perfect beheersen. Al om 21h ga ik naar bed met de wekker om halfzes. Misschien ligt het toch aan de spanning voor de nakende race of misschien omwille van het vele nachtlawaai op vrijdagnacht, maar ik slaap toch minder goed als de vorige nacht. Ik ben wakker voor de wekker en dat gebeurt echt niet zo vaak. Een stevig ontbijt, 2 tassen oploskoffie. We vertrekken in het donker richting de wisselzone.

Het is al een drukte van jewelste en van alle kanten komen atleten toe, al dan niet reeds in hun wetsuit gehesen. Ik controleer nog even de banden en steek mijn 2 drinkpulles in de fiets. Samen met Lotje keer ik terug naar het strand om mijn wetsuit aan te trekken en ga klaar staan in het vak van <70 minuten. Nog 10 minuten te gaan alvorens de pro men om 7h starten. 5 minuten daarvoor wordt de pro-lijst afgeroepen en Kenneth Vandendriessche – winnaar van de editie 2022 – wordt als favoriet aangestipt. Om 7h05 wordt het ritueel herhaald voor de pro women. Het lijstje wordt afgelopen en Anne Haug (DE) – winnaar van Hawaii 2023 – wordt als favoriet vermeld, naast de Britse atlete die de afgelopen 2 edities heeft gewonnen. 8h39 later en 9h06 later zouden beide favorieten hun taak volbrengen !

Om 7h10 worden de age groupers via een rolling start het water in gestuurd. Iedere 5 seconden worden 5 atleten gelost. Ik schuif zachtjes dichterbij en zie nog Wim en de 2 Lotjes staan alvorens ik zelf kan starten. Duim omhoog en go ! De zee blijft even ondiep maar het is ruim breed genoeg en ik kan onmiddellijk een rustig tempo vinden. Er moeten 2 rechthoekjes worden afgelegd van telkens 1.900 meter met daartussenin een Australian exit. Aan de boeien op de 4 hoeken is het telkens wat drummen maar ik zoek ruim water op de rechterkant en voel me op geen enkel moment gehinderd. In de verte komt de zon op. De golven rollen zachtjes richting het strand en het water is mega helder. Onder de zwemmers zie je allerhande gekleurde vissen in diverse maten. Ik zie een inktvis onder me heen zwemmen met zijn klokvormige beweging en de 8 tentakels er achteraan. Op het water heel wat bootjes en roeiers en in de verte hoor je de speaker constant ratelen in het Spaans.

Het wordt iets drukker om het strand op te lopen alvorens de tweede ronde aan te vatten. Zeer snel hoor ik Wim op rechts en zie ik Lotje tussen supporters naar voor komen. Ik keer op mijn stappen terug (ik wandel om mijn teen te sparen – wedstrijd ?) en geef haar nog een zoen. Ik loop rond de boog en opnieuw het water in voor de tweede lus. De zon is ondertussen nog wat hoger geklommen en het water is nu echt azuurblauw en de structuur in het zand je perfect volgen. Het zwemmen kan niet vlotter verlopen. Naar mijn gevoel behoud ik een perfect egaal tempo en kom na 1h04 voor de 2^de maal op het strand. Onder de douches door, een bekertje water drinken en ik duik de wisseltent in om me klaar te maken voor het fietsen.

Een rustige wissel, zonnecreme in de nek laten smeren door één van de vele vrijwilligers en ik stap naar mijn fiets. Ik had de dag voordien mijn fietspositie gememoriseerd. Voorbij de tent op de rechterkant tel ik 6 rijen en vind onmiddellijk mijn fiets. Ik start mijn fietscomputertje en wandel naar de opstaplijn. Normaal gebruik ik rekkertjes en probeer ik de wissels zo snel als mogelijk te nemen, maar nu verloopt alles heel wat rustiger en neem ik ruimschoots de tijd om alles goed te overschouwen. Aan de opstaplijn zie ik mensen sukkelen om in hun schoenen te raken. De weg was daar relatief smal en ik moet me tussen de andere atleten navigeren. Wat verder op de linkerkant zie ik mijn supporters die me succes toewensen.

Door de verkenning daags voordien wist ik wat me te wachten stond : wind en hoogtemeters. Ik vind een tempo en haal wat atleten in. De benen voelen zwaar maar ik klim graag en relatief vlot. Het gaat op en neer (Marie Louise) en door de wind ook heen en weer. Ondertussen ga ik haasje over met wat anderen. Ik haal in en wordt zelf ook weer ingelopen terwijl we constant andere fietsers passeren. Gemiddelde tempo 27km/h. Oeie… dit wordt een lange rit. Als ik in de beugels lig wordt ik me ondertussen zeer bewust dat ik eigenlijk een pitstop kan gebruiken en ik plan om al aan de eerste bevoorrading even te stoppen.

Aan de eerste 2 bevoorradingen is er echter geen mogelijkheid. Bovendien passeren er vaak moto’s met officials en guardia civil en ik neem geen risico met wildplassen.  Iedere 20km is er bevoorrading dus ik ben geduldig en neem ondanks de warmte niet al te veel extra vocht op. Ik passeer Sammy (Lentriac) en we wisselen wat woorden : “machtig mooi, maar lastig ! “ Aan de volgende bevoorrading heb ik meer geluk. Ik stap af en laat de natuur zijn gang gaan in het laatste hokje. Als ik opnieuw buitenkom staat een vrijwilliger op de weg met mijn fiets in de aanslag : wat een service.

Ik spring op de fiets en kan wat harder trappen. Het blijft een constant gevecht met de gemiddelde snelheid die langzaam richting de 28km/h klimt. Een heel stuk verder haal ik opnieuw Sammy in en wens hem veel succes met het fietsen. Het blijft hard waaien maar door de verschillende lussen in het parcours speelt deze ook soms in het voordeel. Aan de keerpunten zie ik 2 andere atleten van Lentriac en we moedigen elkaar aan. We naderen de klim richting Mirador del Rio, het hoogste punt van de wedstrijd. Het is een lange klim met aan de linkerkant de zee en rechts een lavalandschap. Ik passeer een mooie tijdritfiets rechts en in het etenscompartimentje zie ik de cellofaan van een Mars (dat moet ik volgende keer ook meenemen !). Een moto van de organisatie passeert en de scheidsrechter achterop kijkt niet naar de fietsers maar is bezig met een selfie. Het is hier effectief machtig mooi !

Tijdens de klim heb ik het schermpje op mijn Garmin gewijzigd van ‘elevation’ naar ‘total ascent’ en stel ik vast dat we na 110km ongeveer 2.000 hoogtemeter hebben overwonnen. Nog 550 meters voor de boeg. Mijn gemiddelde snelheid is weer gezakt naar 27km/h. In mijn herinnering kon ik 10 jaar geleden echt snelheid maken in het laatste deel en ik maakte me op voor het laatste anderhalf uur van mijn wedstrijd. Viel dat even tegen : ofwel werd het parcours aangepast ofwel speelt mijn geheugen me parten. Het bleef vechten tegen de wind en de hellingen. Ik zou uitkomen op meer dan 6 uur voor het fietsen en dat zou mijn langste rit ooit worden tijdens een wedstrijd.

Aan km 150 komt er een groepje van 3 fietsers langs me heen en ik hoor een bekende stem. Hank Mees – leren kennen tijdens de iniatorcursus triatlon en jaarlijks deelnemer aan de Ironman Lanzarote – komt me voorbij. Hij ziet er zeer fris uit en haalt een tempo dat ik niet kan volgen. Ik doe mijn best (‘allez ge moet straks niet meer lopen !’) maar er komt weinig reactie vanuit de benen. Het mentale aspect is een aparte discipline in het triatlon. Mijn linkerteen heb ik op iedere helling gevoeld en ik ben blij dat het einde in zicht is. Ik kom van de fiets voor de afstaplijn en ga stapvoets naar de wisselzone.

Aan de vrijwilligers laat ik weten dat ik niet ga lopen en er is wat verwarring. Kort erna wordt ik toch vakkundig geholpen en ook richting recovery zone gestuurd. Samen met nog 2 deelnemers die blijkbaar uit de race gestapt zijn, nuttig ik wat versnaperingen en begeef me naar het loopparcours waar ik Wim, Charlotte en Lotje terugzie. Samen supporteren we nog keihard voor de lopers. We zien de gasten van Lentriac en zij zien af van de hitte. Maaike finisht 3^de dame in haar categorie en kan naar het WK in Nice. Ook voor Hank lijkt de marathon een lijdensweg te worden. We eten iets langs het parcours en springen nog vaak recht om de handjes in elkaar te slaan. Binnenkort herkansing in Thun, Zwitserland waar we opnieuw met heel wat Belgen aan de start en ook wat collega NLT’ers.

Chris Deleersnyder